Można ją nazwać dyktatorem mody, zawsze pojawiała się gustownie ubrana. Uchodziła też za wyjątkową modelkę własnych dzieł, bez wątpienia pereł sztuki kapeluszniczej. Każdej klientce potrafiła dopasować odpowiedni kapelusz. Urodziła się w Cieszynie, a wychowywała od najmłodszych lat w zakładzie kapeluszniczym matki. Chodziła do szkoły dla dziewcząt prowadzonej przez siostry Boromeuszki, a następnie uczyła się zawodu modystki w Wiedniu. Już w 1920 r. była mistrzynią i pracowała w sklepie matki. W 1923 r. wyszła za mąż za Ludwika Białka, a rok później urodziła córkę, drugą w 1940 r. W zakładzie odpowiadała m. in. za kontakty ze znaną wiedeńską firmą modniarską. Modele w salonie dorównywały zarówno wzorom wiedeńskim, jak i paryskim. W 1933 r. została właścicielką sklepu, który prowadziła razem z siostrą, Marią. Po wybuchu wojny, jako obywatelka polska, pracowała w nim tylko jako pomoc, mąż został aresztowany przez gestapo. Po wojnie, w 1946 r., ponownie przejęła salon, zatrudniła nowe czeladniczki i uczennice. Wiele kobiet wyuczyła tego zawodu. W 1950 r. urząd miejski odmówił najmu lokalu i wtedy przeniosła sklep do mieszkania, na ul. Głębokiej 34. i prowadziła go razem ze starszą córką. Kiedy pojawiły się możliwości wyjazdu do Austrii, odnowiła dawne kontakty i na półkach sklepu znalazły się znowu wiedeńskie modele. Firma, jako jedna z pierwszych, zaczęła szyć zimowe kapelusze ze sztucznych futer. Na lata 60. i 70. XX. w. przypada największy rozwój firmy w lokalu przy ulicy Głębokiej 33. Firma miała stałe, jeszcze przedwojenne klientki i mnóstwo nowych, po kapelusze przyjeżdżały panie z Katowic, Krakowa i Zaolzia. Pepa pracowała do 85. roku życia, była tytanem pracy. Zmarła w 1987 r. i została pochowana w grobie matki na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie. Zakład istnieje do dnia dzisiejszego.