Urodziła się w Wiedniu, w rodzinie hr. E. Larischa, jednego z największych właścicieli dóbr na  Śląsku Cieszyńskim. W Wiedniu zdobyła nieprzeciętne wykształcenie, została też wychowa na osobę otwartą na świat. Spokrewniona z całą europejską arystokracją, wyszła za mąż za feldmarszałka, hr. Feliksa von Thun-Hohenstein. Początkowo przebywali w różnych garnizonach,  ale na stałe zamieszkali jednak w Kończycach Wielkich. Posiadała jeszcze inne dobra i zawsze wiele ze swojego bogactwa przeznaczyła na pomoc dla biednych. Włączyła się w działania społeczne. została przewodniczącą Niemieckiego Czerwonego Krzyża w Cieszynie, a po I wojnie przewodniczącą cieszyńskiego PCK. Była inicjatorką i współfundatorką budowy Pawilonu Dziecięcego w Szpitalu Śląskim, jej prywatna ofiara stanowiła połowę wartości budowy.  Przyczyniła się też do powstania w Cieszynie Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i poradni dla  matki i dziecka. W uznaniu zasług, władze miasta przyznały jej honorowe obywatelstwo. Podczas I wojny światowej pracowała jako siostra w szpitalu w Cieszynie, a po wojnie założyła przytułek dla inwalidów wojennych, wspierała pieniędzmi wiele organizacji charytatywnych. Zainicjowała też  akcję porządkowania grobów żołnierskich na cmentarzu w Cieszynie. Działała ponad podziałami religijnymi, narodowymi i społecznymi. Otrzymała Order Polonia Restituta. W czasie II wojny światowej potępiła Hitlera i odmówiła wyjazdu do Wiednia. Pomagała wszystkim, którzy potrzebowali pomocy, wielu zatrudniła w swoim majątku, rannym polskim żołnierzom dostarczała żywność. Po wojnie majątek upaństwowiono, pozostała bez środków do życia, ale odmówiła wyjazdu za granicę, gdzie mieszkała czwórka jej dzieci. Zmarła 1957 r. została pochowana w Kończycach Wielkich.