* 1862, † 1929,

J. Spyra
          Urodził się w Zabrzegu koło Czechowic jako syn miejscowego nauczyciela i organisty Józefa i Katarzyny z domu Kuboszek. Jego ojciec był miłośnikiem i domorosłym etnografem, gromadzącym zabytki miejscowej kultury ludowej, a zamiłowanie to przekazał synowi. Po ukończeniu szkoły ludowej w Zabrzegu Londzin uczył się do 1894 r. w gimnazjum w Bielsku, następnie wstąpił do seminarium teologicznego w Ołomuńcu, które ukończył w 1889 r. uzyskując święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w parafiach w Strumieniu i Międzyrzeczu, a w 1890 r. został przeniesiony do Cieszyna gdzie objął obowiązki starszego wikarego i kapelana więziennego. Objął też obowiązki redaktora ''Gwiazdki Cieszyńskiej'', mimo niechęci swego przełożonego, biskupa wrocławskiego.
          W 1897 r. Londzin zrezygnował z funkcji wikarego i objął stanowisko katechety w Gimnazjum Polskim prowadzonym przez Macierz Szkolną dla Księstwa Cieszyńskiego. Był też sekretarzem i skarbnikiem Macierzy, a w latach 1903-1904 jej prezesem. Był też założycielem i aktywnym działaczem wielu innych polskich organizacji religijnych i społecznych, m.in. Dziedzictwa bł. Jana Sarkandra dla ludu polskiego na Śląsku. Zainicjował w 1896 r. powstanie Muzeum śląskiego, które gromadziło zabytki polskiej przeszłości z terenu Śląska Cieszyńskiego. Obowiązki kustosza i opiekuna coraz liczniejszych zbiorów praktycznie wykonywał sam do końca życia.
          Jako sekretarz Związku Śląskich Katolików w 1907 r. i 1911 r. został wybrany do Rady Państwa w Wiedniu, w sierpniu 1914 r. został członkiem Sekcji Śląskiej Naczelnego Komitetu Narodowego. W październiku 1918 r. razem z Janem Michejdą, reprezentującym polskich ewangelików oraz socjalistą Tadeuszem Regerem stanął na czele Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego. Wiosną 1919 r. brał udział w konferencji pokojowej w Paryżu, gdzie bronił interesów ludności polskiej i walczył o przyłączenie większości Śląska Cieszyńskiego do Polski. W 1919 i 1922 r. został wybrany do sejmu polskiego, w 1928 r. został członkiem senatu. Nie zaprzestał jednak działalności na terenie Cieszyna, m.in. doprowadzając do zjednoczenia wszystkich istniejących na terenie miasta zbiorów muzealnych w jedno Muzeum centralne na cieszyńskim zamku. W 1927 r. został wybrany burmistrzem Cieszyna, zmarł jednak w trakcie sprawowania funkcji. Był także lokalnym historykiem, zajmującym się przede wszystkim historią Kościoła katolickiego. Zestawił pierwszą bibliografię druków polskich związanych ze Śląskiem Cieszyńskim.