W. Kuś

Słowiańskie grodzisko okresu plemiennego w Podoborze znajduje się obecnie na terenie Republiki Czeskiej, w odległości około 5 kilometrów od Cieszyna. W literaturze i tradycji miejscowej określane jest często mianem ˙''Stary Cieszyn'' lub ''Cieszynisko''. Najstarsze pozostałości zasiedlania tego z natury obronnego wzniesienia, usytuowanego na terasie nadzalewowej rzeki Olzy, pochodzą ze schyłku epoki brązu / 900-750 lat p.n.e./ i wiążą się z istnieniem nieufortyfikowanej osady. W okresie halsztatu, czyli starszej epoki żelaza / 750 - 400 lat p.n.e./ osada ta została przekształcona w gród chroniony wałem kamienno- ziemnym oraz fosą. W trakcie wieloletnich badań archeologicznych stwierdzono pozostałości domostw mieszkalnych w postaci półziemianek oraz naziemnych chat słupowych. Ceramikę reprezentują różne formy naczyń takich jak garnki, misy, amforki, czerpaki, zdobione bogatą ornamentyką linearną. Odkryto również bogaty zespół wyrobów z żelaza oraz brązu / sierpy, noże siekierki, groty, szpile do spinania odzienia/. Ten okres zasiedlania kończy się gwałtownym zniszczeniem grodu. Kolejna faza zasiedlenia grodu związana jest z ludnością słowiańską. W VIII w. powstaje w Podoborze potężny gród broniony wałami z palisadą i fosami, składający się z dwóch podgrodzi oraz najważniejszej części tzw. akropolu- ośrodka władzy terytorialnej. Mieszkańcy grodu żyli w chatach o konstrukcji słupowej, ze ścianami wykonanymi z plecionki i paleniskami w rogu pomieszczenia. Specjalizowali się głównie w wytapianiu i obróbce żelaza oraz w produkcji rolnej. Dowodzą tego znaleziska różnego rodzaju wyrobów metalowych, czy żaren i sierpów. W końcu IX w. gród ulega silnemu zniszczeniu najazdem władcy wielkomorawskiego Świętopełka. Badania archeologiczne dowodzą, że jeszcze w X w. pozostałości grodu są zamieszkałe, ale wiodącą funkcję grodu- kasztelani przejmuje nowy gród na Górze Zamkowej w Cieszynie.